Antonini Jakób (1792–1855), pułkownik. Włoch z pochodzenia, syn Jana i Franciszki Bozi. Urodził się w Prato we Włoszech 29 XI 1792 r. Oddany do szkoły kadetów, po odbyciu nauk 2 X 1810 r. rozpoczął służbę w wojsku włoskiem jako podoficer elew w 1. pułku piechoty. W pułku tym doszedł w r. 1813 do stopnia majora. Odbył kampanję 1811 r. w Dalmacji przeciw Anglji, w r. 1813 w Niemczech przeciw sprzymierzonym. Szczególnie odznaczył się w bitwach pod Lützen i Budziszynem (Bautzen), za co otrzymał krzyż kaw. Legji Honorowej. Pod Budziszynem 20 V ranny, dostał się do niewoli rosyjskiej. Uwolniony, wziął z armji włoskiej w grudniu 1814 r. dymisję i osiadł w Polsce. Wstąpiwszy w parę lat potem, 25 V 1825 r., do wojska polskiego, został w randze majora przydzielony do pułku 8 p. lin. Jednocześnie uczestniczył w konspiracyjnych pracach niepodległościowych wśród wojskowych Polaków. W powstaniu listopadowem wziął czynny udział. 29 XI nocą obsadził gmachy Komisji Rządowej Wojny, następnie nad ranem z kompanjami grenadjerskiemi swego pułku podąża na plac Saski, potem następnie walczy na Krakowskiem Przedmieściu, zmuszając pułk strzelców konnych gwardji do odwrotu. Był później przez pewien czas komendantem umocnień warszawskich. Za wyjątkowe męstwo 6 IV awansował na podpułkownika, a 6 V na dowódcę pułku 8. piechoty, w którym służył bez przerwy, wreszcie na pułkownika. Za zasługi położone w powstaniu otrzymał krzyż zł. Virtuti Militari. Po upadku powstania emigrował zrazu do Francji, gdzie w zakładzie w Besançon był czynnym członkiem Rady zakładowej. Jako jeden z wybitniejszych emigrantów brał gorący udział w życiu wojskowych Polaków na obczyźnie, zarówno politycznem, jak i społecznem. W r. 1833 uczestniczył w wyprawie sabaudzkiej, jako dowódca bataljonu w Legjonie polskim. Osiadł następnie na Malcie. Zmarł w r. 1855.

Rodowód pułku 8 p. linj. w Aktach Komisji Rządowej Wojny, w Archiwum Akt D. w Warszawie; Gadon, Emigracja, Kr. 1901–2; Lewak, Od związków węglarskich do młodej Polski, W. 1922.

Stefan Pomarański